2 de decembro de 2014
O grupo de investigación ROAF, formado por Víctor Arufe Giráldez e José Luís García Soidán, preséntanos nesta ocasión, o estudo que levou a cabo e que ten como obxectivo analizar a posible incidencia das superficies do terreo, sobre as que adestran os atletas con relación ás lesións que poidan orixinar ou agravar.
O presente estudo intenta demostrar a controversia existente á hora de sinalar unha superficie como óptima para o adestramento diario dos atletas.
O obxectivo é, do mesmo xeito que outras investigacións, o dar a coñecer os elementos que poden prexudicar a saúde do atleta e desta maneira realizar un plan preventivo; para paliar ou minimizar o risco de lesión.
A prevención enfócase acorde a unha táboa elaborada cunha serie de parámetros que nos servirá como indicativo para a análise das superficies máis habituais de adestramento dos atletas. Esta será útil para calquera persoa que estea a cargo dun atleta, ben sexa adestrador, médico, masaxista, etc.
Fundamentación teórica
Nos diversos estudos publicados acerca da incidencia das lesións no atletismo coexisten un gran número de controversias, debido á falta dun protocolo común de investigación e á súa complexidade; é dicir, ao gran número de factores que interveñen na creación dunha lesión nos atletas.
Algúns dos factores que foron estudados por diversos autores (Powell e cols., 1986; Koplan e cols., 1982; Ijzerman e van Galen 1987; Walter e cols. 1989, etc.), así como outros engadidos polo autor e que poden canalizar a formación de lesións nos atletas, son:
En relación á fiabilidade dos estudos con respecto ao período de recollida de datos, atopámonos con distintas argumentacións; así, os estudos realizados por Lysholm e Wiklander (1987) durante o período dun ano, rexistraron unha taxa de incidencia de lesións maior na primavera e verán, sinalando como causa deste incremento o feito de que os atletas xa levaban adestrando os meses de outono e inverno. Esta afirmación tamén é apoiada por outro estudo realizado por Walter e cols. (1989). Con todo, outros estudos realizados por Ijzerman e van Galen (1987) acharon que o período do ano non inflúe na posibilidade de lesións. Nesta investigación, o período de recollida de datos é de aprox. 4 meses (do 20 de decembro ao 21 de abril).
Varios estudos constatan que non existe un tipo de superficie do terreo ideal para o adestramento dos atletas sen que se lesionen. Así Jacobs e Berson (1986) non acharon relación entre a superficie sobre a que se corre e as lesións en atletismo; o mesmo resultado obtiveron Ijzerman e van Galen (1987). Igualmente Martín e cols. (1988) non lograron concluír cal das superficies máis habituais de adestramento dos atletas era a que presentaba menor incidencia de lesións (duras, brandas ou combinación de ambas as). Walter e cols. (1989) non acharon unha relación significativa entre as lesións e a frecuencia con que se corre sobre asfalto, formigón, herba ou terra.
Con todo o estudo de Macera e cols. (1989) constata un aumento de lesións en mulleres que adestran sobre unha superficie de formigón.
No presente estudo non se logrou determinar unha superficie como a máis axeitada para a prevención de lesións.
Pode continuar lendo este artigo descargando o arquivo PDF a continuación:
Sentímolo pero o teu navegador é moi antigo para poder mostrar esta páxina. Debes de actualizalo ou usar un navegador compatible. Optimizamos esta web para Google Chrome, Mozilla Firefox, Opera, Safari e Microsoft Edge. Instalar agora un navegador compatible