TODOS PODEMOS SER MARATONIANOS

“Se sempre fas o mesmo sempre chegarás ao mesmo sitio"

Así que, tras fracasar en todos os meus intentos anteriores de deixar de fumar, decidín buscar un método novo. Correr un maratón (en 6 meses). Sei que soa pouco convencional, pero dende logo era diferente a todos os intentos anteriores.

É certo que cos meus 37 anos, 100 kg de peso, unha vida sedentaria e sendo fumador e bebedor de cervexa non parecía un reto moi realista, pero os meus coñecementos de fisioterapia deportiva facíanme crer firmemente que calquera (salvo casos moi concretos de enfermidade, incapacidade, etc) pode correr un maratón. Así que era a oportunidade perfecta para poñer a proba algunhas das teorías que levaba anos recomendándolles aos meus pacientes sobre resistencia, adaptación, lesións, adestramento, etc e comprobar en carne propia os seus efectos. Pero non nos adiantemos. Para correr un maratón hai que empezar polo principio.

1º AUTORIZACIÓN

Seguramente nunca o lerás nunha Runners nin llo oirás a ningún corredor, pero o primeiro que necesitas para practicar deporte é PEDIR PERMISO. Primeiro a ti mesmo, porque para asumir un reto tan importante hai que estar seguros de que queremos facelo, e despois á nosa contorna, e por contorna cada un sabe a quen me refiro. Poida que necesites que a túa muller asuma parte das túas tarefas domésticas durante un tempo, ou que os teus fillos teñan en conta que papi non vai poder ir buscalos ao saír do judo, ou que os teus compañeiros de traballo entendan que non podes ir comer con eles porque tes que aproveitar a hora do mediodía para adestrar… Ese apoio (ou polo menos, a non oposición) é moi importante. Primeiro para non abandonar (podo enfrontarme ao adestramento pero non podo soportar ter que cear morros todos os días cando chego á casa) e segundo para evitar lesións, xa que a tensión de adestrar nunha contorna hostil pode axudar a que nos lesionemos.

2º COMO ESTOU

É fundamental antes de empezar a adestrar saber cómo estamos realmente. No meu caso levaba anos sen practicar deporte e o meu estilo de vida era totalmente sedentario. Así que para evitar que o que non conseguira o tabaco o conseguiseo adestramento, decidín facerme un recoñecemento (analítica, revisión xeral…) e unha proba de esforzo (indispensable a partir dos 35 se non es deportista habitual ). Tamén comprobei que non houbese problemas de mobilidade ou algún tipo de limitación visitando o osteópata.
Saber como estamos non só nos axudará a tomar conciencia do noso estado, tamén nos dirá dende onde temos que empezar a traballar e será básico á hora de establecer as nosas pautas de adestramento

3º COMO TERÍA QUE ESTAR

Non podía pensar en correr un maratón pesando 100 kg (cun índice de masa corporal, IMC, de case 29). Poucos xeonllos poden soportar semellante esforzo, algunha haberá porque ten que haber de todo, pero dende logo as miñas non. Así que para poder correr tiña que baixar peso. Aínda que non sempre é así, tamén hai quen, pola contra, necesita engordar un pouco. Pero en calquera caso é indispensable que o noso peso e sobre todo a nosa alimentación sexan os adecuados para o que lle imos a pedir ao noso corpo.

O papel que xoga a DIETA no noso adestramento é básico por varios motivos:

RENDEMENTO / RECUPERACION -> É básico repoñer a enerxía despois de cada adestramento e competición xa que en ocasións ese déficit de reposición enerxética, tanto en cantidade como en calidade, tradúcese en problemas muscular e tendinosos.

ANTIINFLAMATORIO -> Moitas veces temos intolerancias leves, que non chegan a considerarse alerxias, a certos alimentos que favorecen os procesos inflamatorios do organismo e que a longo prazo acaban producindo sintomatoloxía tendinomuscular e/ou articular.

SISTEMA INMUNITARIO -> Durante un período de adestramento intenso e prolongado pode darse un déficit de minerais, vitaminas, etc. que poden alterar o correcto funcionamento do sistema inmunolóxico. Isto pode dar lugar a infeccións do tracto respiratorio alto, gripes e gastroenterites virícas que tan ben coñecen os corredores de fondo.

CONTROL DO PESO -> Sobran as palabras.

No meu caso decidín encomendarme a unha dietista, xa que é a mellor garantía de que coidaremos todos os aspectos da nosa alimentación. E como cada vez quedaban menos ocos na miña axenda (traballo, familia, adestramento…) optei por unha dietista online. Só desta forma podía escribirlle ás 7 da mañá para pedirlle alternativas mentres almorzaba a enésima lasca de peituga de pavo da semana.

4º QUÉ TEÑO QUE FACER

Unha vez que sabemos de onde vimos e a onde imos é necesario trazar un PLAN DE ADESTRAMENTO AXEITADO. Pódelo buscar nas revistas para corredores, en internet, estudando INEF… pero sexa cal sexa a túa elección tes que asegurarte de que está pensado para o teu estado actual. É evidente que se levas anos sen practicar deporte, acabas de converterte en ex-fumador e tes problemas de sobrepeso non podes seguir o mesmo plan de adestramento que utilizou o teu cuñado cando preparou as oposicións con 20 anos e 70 kg. Utilizar o plan equivocado é a mellor garantía de lesión.

Así que para asegurarme un plan adaptado á miña situación, decidín contratar un adestrador persoal. Por suposto tamén en liña. O encargado de tan ardua tarefa foi Xabi Castro (xabi@efisaude.com ) e non só me marcou o camiño para seguir tras revisar os datos das miñas probas de esforzo, analíticas, hábitos e dispoñibilidade de tempo. Tamén soubo apoiarme cando me viña abaixo e sobre todo, refrearme cando me viña arriba (que é o máis perigoso).

Xa comentei antes que o meu plan tiña tamén a finalidade de experimentar, en carne propia, toda a teoría acumulada durante anos. E de paso desmontar algúns mitos. O primeiro en caer foi:

ESTIRAR – Hai numerosos estudos que apuntan a que os estiramentos non serven para evitar lesións. Nin antes nin despois de adestrar. Aínda que tamén é certo que se levas tempo adestrando e estirando o peor que podes facer é deixalo. Nun estudo realizado entre corredores que estiraban e corredores que non estiraban, o maior índice de lesión produciuse entre aqueles que cambiaron os seus hábitos, tanto nos que deixaron de estirar despois de tempo facéndoo como entre os que empezaron a estirar sen facelo antes. E é que o máis complicado é o CAMBIO, tanto no deporte como na vida en xeral, así que calquera modificación no noso adestramento ten que ser moi suave e progresiva. Pero se, coma min, partes de cero, podes optar por adestrar sen estirar.

CORRER EN XAXÚN – Evolutivamente parece ser que non estamos feitos para comer 5 veces ao día e si para pasar curtos períodos de xaxún (ata 16-20 h). Correndo co estómago baleiro melloramos o metabolismo dos lípidos (graxas) e diminuímos a actividade inflamatoria do corpo. Ten lóxica, polo tanto, que os nosos sentidos se agudicen e o noso corpo estea máis predisposto a correr se ten o estómago baleiro.

Entrando en meta despois de 4 horas e 6 minutos de carreira.

5º QUÉ POÑO

Aínda que soe a dúbida de fashion-víctim todos os corredores que coñezo fanse a mesma pregunta. Ou como dirían en Decatlon, es pronador ou supinador? En realidade o mellor consello para escoller zapatillas é buscar a sinxeleza. De feito, ante o abafador resultado dos últimos estudos sobre o tema, todas as grandes marcas empezaron a incluír nas súas coleccións unha liña baseada na sinxeleza, no contacto do pé co chan e en conseguir a pisada máis natural posible. En todo caso, como xa dixemos respecto dos estiramentos OS CAMBIOS BRUSCOS son a mellor garantía de lesión, así que se liches "Nacido para correr" ou calquera outro libro sobre a filosofía de correr descalzo lembra que levas demasiados anos calzado (que ninguén se ofenda, refírome estritamente a usando “calzado”). Pedirlle ao teu corpo que, dun día para outro, volva ás nosas orixes de cazador do paleolítico resulta moi pouco razoable.

En calquera caso quixen probar qué había de certo nestas “novas teorías” que en realidade xa levamos anos aplicando (a quen non lle recomendaron algunha vez camiñar descalzo pola praia para recuperarse dunha escordadura?) É evidente que o traballo descalzo é básico para fortalecer a musculatura e traballar a propiocepción. Na miña opinión tamén ten un compoñente de autolimitación do esforzo e creo que pode axudar a previr lesións no sentido de que percibimos mellor os nosos apoios e somos capaces de sentir moito antes e con maior claridade cando se van fatigando os nosos músculos e articulacións. Por iso a velocidade é menor correndo deste xeito.

Tamén decidín probar as barefoot (ou zapatillas minimalistas), sempre incorporándoas de maneira progresiva ao meu adestramento.
En todo caso o ideal sería combinar pequenos adestramentos descalzos ou cunhas zapatillas minimalistas (sempre dentro do que permita o noso plan de adestramento) co uso das zapatillas ás que estamos acostumados que en calquera caso teñen que ser cómodas, lixeiras e adaptadas ao noso pé. Eu decidinme por unhas de tendencia minimalista porque non tiña tempo de facer unha boa adaptación ao uso das minimalistas totais.

E así, coidando a miña dieta coa axuda de @iloles, seguindo as indicacións do meu preparador (grazas Xabi, nunca pensei acabar…) e escoitando e respectando o que o meu corpo me dicía, convertinme en maratoniano. Lento pero maratoniano.

Por certo, o do maratón foi unha gran satisfacción pero o auténtico logro foi conseguir o meu obxectivo. Xa non o lembras?: DEIXEI DE FUMAR.