A privilexiada posición xeográfica da península da Coruña resultou clave para o desenvolvemento das sucesivas ocupacións que xestaron a actual cidade da Coruña. En época romana, o asentamento e a estruturación do Faro foron consecuencia da súa excelente condición de espazo de navegación antigo.

Tras unha etapa de retracción por mor das razzias normandas, na Baixa Idade Media ampliáronse as rutas marítimas e os contactos comerciais con outras zonas, en moitos casos, auspiciadas polos privilexios outorgados polos monarcas. Entre os fitos que marcan este desenvolvemento podemos citar a cédula de fundación e repoboación da cidade en 1208, o privilexio do comercio do sal no 1255, o da franquía fiscal de 1286 para xentes e produtos e a posta en funcionamento dunha liña regular entre o peirao británico de Bristol, cara a finais do século XV. A cidade vella crecía e reocupouse a zona do istmo, lugar no que se establece o potentado gremio de mareantes.

O desenvolvemento da cidade, como na época antiga, estivo relacionado co seu porto e coa actividade comercial e industrial. No 1503 Carlos I outórgalle a celebración dunha feira anual de trinta días. As prestacións realizadas á coroa reverteron na cidade coa implantación de organismos relacionados coa delegación dos poderes estatais no Reino de Galicia. Na cidade reuníase a Xunta do Reino e no século XVIII aloxará a Intendencia Xeral de Galicia. Os Correos Marítimos con Ultramar ampliaron o espectro de mercado cara a América.

Co devir do tempo crearanse fábricas e industrias dedicadas ao téxtil, conservas, salgadura e outras moitas actividades. Todo este crecemento económico foi parello ao social e cultural, visibles entre outros aspectos na fundación de importantes institucións científicas e humanísticas vinculadas a un sentimento liberal moderno, que galvanizará a personalidade da urbe.

Sobre estes antecedentes, xa na época contemporánea, a cidade da Coruña será o centro neurálxico de diferentes movementos sociais, culturais e de carácter político, vinculados ao nacemento do galeguismo e de valorización da propia identidade.

Como na antigüidade, as cousas e as xentes viñeron polo mar de lonxe, e tamén se foron a través del, mesturándose co noso e removendo no alleo. A posición da cidade e a actitude da xente fixo posible que entre Mediterráneo e Atlántico (primeiro) e entre o vello e o novo continente (despois), a cidade fose un porto central na primeira liña de escala das ideas.