Entre os anos 16 e 13 a.C., o emperador Augusto incluíu Asturica e Gallaecia dentro da provincia de Hispania Citerior ou Tarragona. Nesta época, fundáronse as tres cidades romanas do noroeste, Asturica Augusta na actual Astorga, Bracara Augusta en Braga e Lucus Augusti en Lugo. Deste xeito, iniciaríase un proceso de estruturación territorial e económica do territorio do Noroeste, que implicaría a creación de novas vías de comunicación e zonas de explotación, así como de tres conventus (divisións administrativas inmediatamente inferiores ás provincias) que formarían parte da futura provincia da Gallaecia: Lucense, Asturicense e Bracarense. Tras esta primeira estrutura administrativa, os tres conventos galegos permaneceron integrados na tarraconense ata o ano 298 d.C., momento no que Diocleciano reestruturou o territorio da Península Ibérica, dividíndoo en cinco provincias e asignando os tres conventos anteriormente citados dentro da súa xurisdición.

Durante todo este período, existe un vínculo moi estrito entre Lucus Augusti (Lugo) e Brigantium (A Coruña), no que o primeiro, como capital do convento, empregou ao segundo como principal porto de tránsito, abastecemento e control fiscal. Entre outros aspectos, esta relación entre ambas as poboacións está representada pola abundante presenza de cerámica de Lucus Augusti, cidade oleira onde se cocen máis de 50 fornos cerámicos. A cerámica engobada de Lugo caracterízase por unha abundante presenza de pratos e fontes de gran calidade.

Estas producións, máis habituais no asentamento de Brigantium, tamén están documentadas en Elviña, na súa maior parte en niveis de uso desde o século III d.C. en diante.