A ría que nace aos seus pés ofrece boas características para a navegación de navíos dedicados ao comercio a longa distancia, bos portos e fondeadoiros, e constitúe ademais a saída máis cómoda cara ao mar dunha zona que presentou unha considerable ocupación castrexa.

Ademais, é unha das escasas zonas das Rías Altas nas que é posible desenvolver unha navegación interior e a súa situación central dentro do territorio ártabro favorecería a chegada de produtos mineiros procedentes do interior desta zona, como o ouro das concas de Anllóns e Mero, da área de Prior e Valdoviño ou do estaño de Arteixo e Bergantiños.

Estes poboados extensos son denominados citanias, oppida ou protocidades e pasaron a funcionar como lugar estratéxico e central con respecto aos castros da contorna. Convertéronse en lugares que concentraron diversas funcións de carácter económico, social, político e relixioso, e sitúanse sempre cunha avantaxada posición sobre as vías de comunicación.

O castro de Elviña destaca por ser o único oppidum ou castro fortaleza que se coñece na parte norte do territorio dos galaicos, no que exercerá grande influencia como punto de comunicación entre o porto e o interior, principalmente cara á cidade romana de Lugo.

A súa localización converteuno nun punto de encontro de xentes doutros castros da contorna, visitantes procedentes de lonxe, comerciantes, soldados e os propios residentes do castro, que acudirían a mercar e vender produtos e obxectos, concertar tratos de diverso tipo e celebrar cerimonias relixiosas e ritos de paso, como vodas ou funerais.

Algunhas tendencias sinalan estes cambios como o resultado da influencia directa de Roma, mentres outras atribúenas ao propio desenvolvemento das comunidades indíxenas.