Ascendendo polo camiño empedrado defendido por estas torres, descubrimos os encaixes do primeiro portón que defendía a entrada; daquela as escaleiras que subían ao adarve ou parte superior da muralla e, finalmente, a ranura do segundo portón que pechaba o recinto superior.

Traspasado o corredor de acceso, chegamos a unha pequena praza ou espazo aberto empedrado no que as construcións que asoman da área parcialmente escavada, dirixen o camiño cara á dereita.

O que vemos neste sector é un reforzo da fachada empregando grandes bloques de granito. Este aparello está ausente do resto do castro, onde se impón a mampostería de pedra irregular de tamaño medio, o cal mostra un claro interese por dotar a esta zona da entrada dunha aparencia impoñente.

Este sistema defensivo debeu estar en uso desde época prerromana ata, como pouco, o século I despois de Cristo, pero a zona anexa puido ser ocupada, como todo este recinto exterior, en datas máis tardías. De feito, atopouse nas últimas escavacións unha moeda de Flavio Dalmacio datada no ano 336 da nosa era.