A exposición reúne máis de 300 fotografías en branco e negro realizadas entre as décadas dos vinte e os sesenta do pasado século, agrupadas á súa vez en vinte seccións. O proxecto nace a partir do estudo levado a cabo polo comisario da mostra do arquivo da obra da fotógrafa, custodiado polo arquivo fotográfico do Museo Benaki. Nel, atopa as follas de contacto elaboradas por Voula Papaioannou e as súas correspondentes copias, realizadas polas traballadoras do museo.

Non se trata de copias exactas, posto que inclúen máis imaxes que as que figuran nos documentos orixinais, o que posibilita establecer novas lecturas sobre o traballo da artista e ofrece a oportunidade de construír un relato diferente sobre a súa obra. Este relato, xunto cos criterios de traballo da autora, as súas liñas iconográficas e argumentais, e a persistencia de certas metodoloxías presentes nalgúns dos seus ciclos temáticos trasládanse agora ao espazo expositivo da Fundación Luis Seoane.

Tradicionalmente, a obra de Voula Papaioannou clasifícase dentro da fotografía humanitaria, da que tamén formaron parte Cartier-Bresson ou Dorothea Lange, entre outros moitos, unha corrente que xira arredor do ser humano e que reflicte momentos da vida das persoas co fin de espertar un sentimento universal de identificación ou empatía nas persoas espectadoras, distinguíndose do fotoperiodismo polo uso de recursos estéticos propios doutras disciplinas artísticas, por exemplo a pintura.

Con todo, o traballo da fotógrafa grega transcende os límites deste movemento e constitúese nun inxente proxecto documental dotado dunha estética propia que, ademais de rexistrar algúns dos momentos máis dramáticos da historia do século XX a través dos sucesivos conflitos que arrasaron o seu país de orixe, de retratar a súa arte ou as súas paisaxes, é capaz de transmitir as sensacións e a atmosfera derivadas de situacións excepcionais a través da vida cotiá dos seus protagonistas dunha forma extremadamente sutil.