Un museo como a Casa das Ciencias pódese visitar de moitas formas, pero ningunha tan interesante como aquela na que as exposicións se imaxinan como un campo de xogo. Lamentablemente a nosa lingua limita o que os ingleses chaman playground e os franceses aire de jeux a un espazo só apto para a infancia, pero se é certo aquilo de que todos levamos un neno escondido dentro, a idea pode servirnos igual. Nun parque infantil hai obxectos que podemos explorar: randeeiras, tobogáns, noras, areeiros. E son tan atractivos que non necesitamos moita motivación para volver alí día tras día. Os mecanismos non teñen instrucións, non as necesitan. En realidade todos asumimos que é asunto noso descubrir non tanto como funcionan como para que serven, ou mellor aínda, que podemos sacar deles cando os exploramos pola nosa conta ou en colaboración con outras persoas usuarias, amizades ou descoñecidas.

Poderiamos xustificar a importancia dos parques infantís co argumento de que estas visitas permítennos aprender (mediante a experiencia directa) conceptos como o rozamento, o movemento oscilatorio ou a forza centrípeta ou a inercia. Tamén poderiamos destacar as bondades do exercicio físico, ou as oportunidades para a socialización. Pero en realidade todos sabemos que os parques infantís son imprescindibles porque alí xógase, e xogar é divertido.