Tras a I Guerra Mundial o movemento moderno da arquitectura desenvólvese entre experiencias contraditorias, as propostas abstractas con formas xeométricas de Gropius Mies van der Rohe ou e as solucións expresionistas de superficies curvilíneas e aerodinámicas do arquitecto alemán Erich Mendelsohn, que proxectou edificios de plasticidad e perímetros redondeados, liberados do ángulo recto. Existiu tamén un expresionismo estrutural en edificios con pronunciadas ou esaxeradas formas.