Ao facer 50 anos, desclasificáronse moitos documentos, aínda non todos, referidos a Meirás. A investigación puxo sobre o papel as fraudes, as extorsións, a violencia, os intereses que convertiron as Torres de Meirás na sede da corte galega do ditador.

A "apropiación" de Meirás fíxose con expropiacións forzosas, con parte do lote de moitos mariñeiros, das nóminas do funcionariado, das arcas públicas do Concello chuchadas para a merca e mantemento do pazo. O Pazo de Meirás foi enriquecido con pezas espoliadas doutros bens patrimoniais públicos.

Próceres da Coruña, como o alcalde Alfonso Molina ou o banqueiro Barrié de la Maza precisaban garantir a proximidade co centro de poder. Chegado o verán,  o ditador e todo o aparato de xefe de estado dispuñan da contorna rústica nas Torres de Meirás ou máis vilega na Casa Cornide; mentres, rebeldes ou sospeitosos de selo eran, no mellor dos casos, hospedados no "hotel Reixas" (o cárcere).

Morreu o ditador en 1975. O xefe de estado sucesor creou o título "Ducado de Franco", hoxe vixente. O Pazo de Meirás sufriu un curioso incendio en 1978 e foi obxecto de indemnizacións, subvencións... malia servir de escenario para fastos e propaganda fascista.

Nos despachos de Meirás escribíronse novelas, ditáronse decretos e luciron sabres. Aínda pairan e se axitan moitas plumas para que permaneza o que o ditador deixou atado, para dificultar o traballo de investigación de Carlos Babío Urkidi e Manuel Pérez Lorenzo; mais podemos ler o  libro "Meirás: un pazo, un caudillo, un espolio", publicado pola Fundación Galiza Sempre, e conversar con eles no Centro Ágora e saber do seu asesoramento á Avogacía do Estado e nas comisións de expertos do Parlamento e da Deputación ou do manifesto "Volver pagar polo roubado: unha sentenza inasumible para un Estado democrático", que promoveron e que rexistraron con mais de tres mil sinaturas, incluído o apoio de entidades como a Asociación veciñal Agra.