A auga é un elemento que me emociona. A auga acóugame, desasoségame, conmóveme, irrítame, pásmame, atérrame...

A auga do mar, dun río, un lago, o da choiva caendo, a que flúe por unha canle, a dunha fervenza que se precipita, ou a que resiste nun simple charco. Auga sobre auga, baixa auga, entre auga, minúscula pinga ou masa inmensa que ningunha mirada é capaz de abarcar.

Todas as caras da súa beleza conseguen desbordarme, anulando o paso do tempo, ou a súa consciencia. A súa infinita paleta de azuis, grises e verdes, negros na noite. Os seus fondos, ao alcance da man ou tan profundos que aterran, eses de monocroma beleza ou de tal explosión de cor que son case unha burla para a nosa imaxinación.

O seu temible ruxido, a caricia do rumor do seu vaivén ou a soidade demoledora do seu silencio interior. A súa forza cando empuxa e arrastra, volvéndonos insignificantes, o seu delicado abrazo se consente en arrolarnos, flotando nela, a súa líquida persistencia para fluír e escapar sempre.

Que irritante cando se alía co vento e cae o seu frío sobre ti, para empaparte e, á vez, que plácida esa furia cando sucede tras o cristal!

E que máxica capacidade para prolongar o mundo no seu reflexo, alá onde todo é mentira e, con todo, moitas veces máis belo que a verdade mesma!

Gústame tanto a auga, que ser capaz de pintala era un reto temido.

Este é só un minúsculo intento, un primeiro paso cara a ela e, por suposto, a miña pequena homenaxe pola inmensa paixón que en min esperta.

Eva Carreira