Estas circunstancias propiciaron que o Ministerio da Mariña decidise en 1785 restaurar a Torre de Hércules como parte do plan xeral de mellora e de modernización do porto da Coruña. O Capitán Xeral de Galicia, Pedro Martín Cermeño, máxima autoridade do reino, apoiou abertamente o proxecto, e en 1787 encargoulle ao enxeñeiro militar Manuel de Navacerrada un informe exhaustivo do estado en que se atopaba a Torre. Nese documento, Navacerrada avoga pola conservación da estrutura do faro romano e que se adapte aos avances técnicos da sinalización marítima, en lugar de derrubalo e construír outro novo. Esta opción era a máis económica, argumento nada desdeñable, pero ademais permitía consolidar un monumento que era o símbolo da cidade, aspecto que defendía o académico José Cornide Saavedra. O 4 de xaneiro de 1788, o Rei Carlos III autorizou a restauración da Torre que ía financiar o Consulado do Mar.

Entre os meses de marzo e xuño de 1788, o enxeñeiro militar Eustaquio Giannini elaborou o proxecto. Durante ese tempo contou coa inestimable axuda de José Cornide, que achegou os seus coñecementos sobre a Torre para que a súa intervención fose o máis respectuosa posible cos restos conservados e contribuíse á súa valoración. O resultado desta colaboración foi un exemplo paradigmático de restauración arquitectónica no que Giannini-Cornide fan unha reflexión profunda dos criterios de intervención que deben aplicarse a un monumento romano. Boa parte da investigación realizada publicouna José Cornide en 1792 en Investigacións sobre a fundación e fábrica da Torre chamada de Hércules, unha obra que segue sendo clave para o estudo do faro.