Ao achegarse ás películas de Deborah S. Phillips, é importante contemplalas desde unha perspectiva que as pasa. Isto é, pensando en Phillips como unha artista plástica que conta o cinema como un dos seus medios de expresión, do mesmo xeito que o son a pintura, a colaxe, as acuarelas, a litografía, as diapositivas, a performance ou as instalacións. Así o explica ela mesma a Francisco Algarín na entrevista publicada en Lumière, a modo de anécdota dunha das súas proxeccións: «Resulta que había unha persoa que adoita escribir sobre cinema experimental. Cando expliquei que me gusta fabricar imaxes, pero que ás veces estas poden ser películas, pero non sempre, e que a maior parte do tempo traballo co papel como soporte, ademais de que me gusta moito a litografía, este home sentiu decepcionado». E é que a cor e o xesto son dous dos alicerces do cinema de Phillips, sendo as súas películas caleidoscópicos colaxes nos que o traballo coas mans é central en varios sentidos.

Deborah S. Phillips leva desde os 80, pois, creando coas súas mans sobre diferentes superficies e con distintos materiais, que non se restrinxen a acuarelas e pigmentos. Nos seus coloridas obras de delicada abstracción entran en xogo tamén distintos comestibles e bebidas, pintura de uñas, obxectos atopados, materiais translúcidos, calquera cousa imaxinable. E entran tamén outro tipo de materiais menos tanxibles, pero igualmente presentes: cheiros, sons, sensacións táctiles, o seu interese pola arte e a cultura de Oriente, polos idiomas e os alfabetos. Cada un dos planos das súas películas comprime unha profusa mestura de elementos axitados por unha inesgotable enerxía creativa, e polo encontro con espíritos afíns.

Nese sentido, en Braunschweig formou parte do colectivo de artistas Laboratorium entre 1988 e 2001, e foi alí, colaborando con outros, que xurdiu a oportunidade e a idea de facer películas coa cámara Bolex de 16mm, que se convertería no seu instrumento de traballo ao que máis tarde se uniría a cámara de animación de fabricación alemá marca Crass. Así xurdiu Untitled Colourmation en 1992, unha continuación do seu labor na pintura: a súa primeira película en solitario, e o principio dun torrente creativo que tentamos comprimir neste programa que lle dedicamos. Tamén hai que destacar que en 2007 fundou en Berlín a galería Kunstverein Neukölln, espazo que acolleu proxeccións e performances, e que tamén é parte do laboratorio autogestionado Labor Berlin.

O primeiro programa centrarase nas súas películas en 35mm, que coinciden co seu período en Braunschweig, e que se organizan ao redor da idea de viaxe, e á idea do descubrimento e mestura das diferentes culturas a través dos seus símbolos: patróns, caracteres, ritmos e palabras. O programa ábrese coa Printed Filme, unha película en torno ao alfabeto hebreo durante a cal Phillips improvisa coa súa propia voz; séguelle Geographie, que parte dos mapas e da palabra escrita e falada para plasmar a xeografía persoal e vital da autora; logo veremos Santoor, unha película que toma o seu nome dun instrumento indio, e na que retrata Nandkishor Muley (alias Nandu) bailarín e músico que o interpreta. Unha colaxe no que a interpretación de Nandu mestúrase con ornamentos de diverso tipo, e que é un perfecto preámbulo á súa película máis monumental: Mosaïc. Trátase dun alucinante estudo dos patróns ao longo das culturas que lle levou por Turquía, Usbequistán, Marrocos, España, Irán e Exipto. Unha sorte de película antropolóxica abstracta na que os motivos visuais de artesonados, baldosas, lámpadas, alfombras e mosaicos fúndense cos motivos rítmicos da banda sonora, que funde o experimental co legado cultural da música de Oriente Próximo. Time lapses e desnaturalizados movementos de cámara realizados a través da animación conflúen grazas á «truca», a cámara Crass, que recolle tamén imaxes tomadas orixinalmente en super 8, 16mm e fotografía fixa nunha colaxe desbordante.