Dentro dunha estética minimalista e expresionista, nun non-lugar onde o tempo parece distenderse, tres mulleres conversan con linguaxe e xestos, formando unha coreografía espacial, arrodeadas de imaxes fragmentadas, fotogramas e sensores de movemento. Segundo a crítica, esta é a peza máis "perfecta do autor". As intérpretes completarán a obra orixinal mediante investigación física de laboratorio, conformando unha peza escénica procesual.