Fidel Centella vaise da casa sen saber que busca, e quizais por iso todo lle chegará por sorpresa: o dilema de se Bárbara, a moza que rouba e asubía, ou Diana, a que ten moito e o ofrece todo; as fazañas no ruinoso piso compartido que apenas dorme; as lendas urbanas dun barrio con case tanta cor como sombras; os brindes co seu pai enfermo. Sempre rebotando entre a memoria galega da súa familia emigrante e a promesa de moitas vidas posibles. Cando queira orientarse, mirará os raios de luz que nacen na montaña da súa cidade. Eses que, coma Xusto, Iu e Brais, sempre estiveron aí. Os que, coma os seus amigos, brillan máis cando todo está escuro. Os que lle mostran o camiño á casa.

Miqui Otero é moitas cousas, porque non para, pero detrás delas escóndese a súa única e máis poderosa vocación: escribir. Novelista, xornalista, organizador de eventos emocionantes (codirixe os festivais Primera Persona, do CCCB, e Cinema Low Cost, do Arts Santa Mònica), colaborador en múltiples medios como El País e Fotogramas, e agora tamén profesor de xornalismo e literatura na UAB. En 2010 publicou o seu aplaudido debut en narrativa Hilo Musical (Alpha Decay), e participou noutros libros colectivos.

Durante o resto do tempo (aínda queda tempo!), Miqui vive rodeado de historias. Historias que imaxina acotío e que escribe en segredo desde moi pequeno, probablemente contaxiado por esa gran canteira da fantasía que é Mondoñedo (berce de Álvaro Cunqueiro, e de personaxes míticos como o Rei das Tortas ou o Mago Merlín), onde pasou todos os seus veráns; tamén historias que escoita, sempre predisposto (será por vocación), en bares ou adegas con nome propio como Ramón ou Rafel (xa amigos seus), no Mercat de Sant Antoni: as súas sempiternas ganas-de-saber-máis se mostran tan sinceras a ollos dos demais, que Otero acaba sempre decatándose de historias incribles sobre ucraínos sen pasado, bangladeshíes sen presente e outros moitos heroes sen futuro; e pasaremos por alto as outras historias, as que le, porque iso daría para un capítulo moi longo. Diremos só que empezou no mundo dos libros coma nós, con Rodari. E con iso estamos a dicir moito.

Quizais por ter a cabeza sempre nun lugar mellor ca este, Miqui é especialista en perderse pola cidade. Perderse a secas, sen ningún sentido poético ou bohemio. Conta a lenda que unha vez pediulle a un taxi que o levase á casa, estando a 50 m dela. Con todo, a nosa teoría é outra: cremos que durante moito tempo estivo gardando nunha caixiña todas as súas capacidades de orientación para investilas neste proxecto tolo (coma os mellores proxectos) que é a cápsula do tempo: o mapa mental que construíu para esta novela é moito máis complexo que o de todas as cidades xuntas. E sen taxis.

Desde que xurdiu a idea deste libro nunha noite de cervexas e nostalxias (o combo máxico), foi puro privilexio intentar seguir o ritmo de Miqui durante a creación: cada reunión para acoutar a trama acabou servindo soamente para acordar facela moito máis complexa, e cada intento de poda só serviu para acabar aceptando con entusiasmo cada novo brote. E sempre, todo, culpa da ilusión, que é o que move a Otero, e o que en Blackie sempre nos negaremos a frear.

O libro estivo a piques de chamarse "Noche de Reyes", pero o título xa o tiña "collido" Shakespeare. Para ser concretos, a obra titúlase "Noche de reyes", ou O QUE QUEIRADES. Ocórresenos que o segundo título do inglés aínda se adecuou máis á cápsula do tempo. Porque o que Miqui Otero non sabe é que con este libro conseguiu algo asombroso: que unha obra tan descomunal poida, prodixiosamente, resumirse en algo tan puro coma iso: O QUE QUEIRADES.

Patrocina Concello da Coruña