A cerámica castrexa ou indíxena proporciona valiosa información sobre cuestións de carácter técnico e social. Durante a Idade de Ferro, manténdose baixo a influencia romana, realizarase nos castros do noroeste unha cerámica especialmente singular, moi homoxénea, na que algúns investigadores quixeron fixar as orixes das cerámicas populares galegas.

Desde o punto de vista do deseño e da técnica, a produción contén unha serie de elementos comúns. Formalmente compóñena principalmente pezas globulares con bordos exvasados e bases planas. Aínda que a maior parte da cerámica é lisa, nas formas decoradas abundan as incisións formando series de liñas ou triángulos, estampadas con forma de espiña de peixe, series de eses, figuras entrelazadas, así como elementos plásticos como mamelóns ou cordóns.

Entre as formas destacan as destinadas a colectores de alimentos ou doutro tipo de materiais, como potas ou xerras, os concos e vasillas para servir a comida, así como pezas destinadas a outros usos. As artesanías de madeira e da cestería, proporcionarían tamén colectores e recipientes coas mesmas funcións, a pesar da escaseza no rexistro arqueolóxico, ao utilizar materiais orgánicos.

Desde o punto de vista social, actualmente sostense que a fabricación oleira foi unha actividade desenvolvida principalmente por mulleres como así parecen indicalo, entre outros indicios, as pegadas dixitais fixadas nalgunhas pezas de barro.