Dentro das denominadas vaixelas finas romanas, a terra sigillata ou sigilata foi unha das especies máis amplamente distribuídas, foron fabricadas en serie e tratouse dun fósil director da romanidade.

A súa denominación débese a que moitas das pezas posuían un sigillum ou marca de fabricación impresa no interior da base. Dentro da terra sigillata, distínguense varias producións en función do seu lugar de orixe, como a itálica, a gálica, a hispánica ou africana.

En Elviña apareceron pezas correspondentes a estas tres últimas producións, que nos axudan a comprender as fases de uso e abandono do castro e os contactos comerciais tras o cambio de era. A produción gala tiña os principais talleres na zona meridional da actual Francia, a hispana na zona rioxana e andaluza, sendo orixinarias da primeira as pezas chegadas ao noroeste peninsular e a africana no actual Tunes, cuxos produtos chegan a Elviña xa na fase de abandono do castro.

Algunhas formas das producións do alto imperio tiñan a singularidade de presentar decoración a molde con motivos de diverso tipo en relevo, en consonancia cos gustos do momento. Estas formaban servizos de mesa e o seu uso supoñería a introdución de novos usos e costumes na mesa, adaptados nalgúns aspectos ás modas que Roma ditaba.