Os muíños circulares ou rotatorios defínense por unha base redonda coa parte superior cónica, habitualmente coñecida como meta, sobre a que se situaba unha peza superior, tamén redonda, pero cun buraco no medio, que funcionaba como superficie de moenda, e que neste tipo de pezas é coñecida como catillus. Este aparello funcionaba facendo rotar a pedra de moenda sobre a base, de maneira manual, a través dunha peza de madeira colocada nun engarzamento tallado no bordo da peza superior. O cereal introducíase polo orificio, que era trillado e expulsado por ambas as pezas.

O muíño circular introdúcese no Noroeste durante a Idade do Ferro. Anteriormente, empregábanse muíños de man, definidos por unha base lítica plana e unha man de muíño. A aparición destes muíños rotatorios, máis eficaces para os labores agrícolas, facilitaban o traballo de moenda. Este avance debeuse aos contactos culturais con outras culturas, sucedendo de forma natural e orgánica ao longo de todo o territorio galaico. Estes exemplares servirían de prototipo para as posteriores rodas de muíños hidráulicos tradicionais.

Son moitos os exemplos de muíños rotatorios documentados en Elviña. Algúns deles, mesmo, consérvanse encastrados nas murallas ou en edificacións de distinto tipo. Os traballos agrícolas desenvolvidos no castro probablemente requiriron de arado, fetilizado intensivo e rotación de cultivos ou barbeito. Entre os cereais destacaban os chamados trigos espidos e vestidos, moi resistentes a condicións de frío e humidade, así como o panizo, propio de tempos secos e de crecemento estival.