A través do estudo estratigráfico que nos proporcionan as relacións entre as distintas estruturas, a súa destrución e os estratos conservados, aprécianse as distintas fases de construción, reforma e abandono do castro.

En primeiro lugar, atópanse as dúas edificacións de planta circular, situadas no cara suroeste e na noroeste da construción que vemos hoxe en día. A vivenda do noroeste reutilizouse para crear a cabeceira semicircular que caracteriza a construción actual. Ambas as vivendas eran da Segunda Idade do Ferro.

Sobre elas construíuse unha casa rectangular, co que se debuxou unha nova planta con tres áreas ben diferenciadas: a habitación rectangular cun atrio ou pórtico de entrada, a cabeceira semicircular e dúas escalinatas de acceso á casa e a outras zonas do castro. Pouco antes do abandono do castro, os seus habitantes dividiron a sala rectangular en dúas estancias cun muro de peor calidade que o resto.

Algúns restos parecen indicar que chegou a existir dunha vivenda de planta ovalada que comprendese as dúas edificacións circulares, e que sería dun tempo anterior á construción da estancia rectangular.

Non se sabe moi ben cal foi a función da cabeceira semicircular deste edificio. A cabeceira aproveita a cimentación da vivenda indíxena, e ten as paredes inclinadas cara ao interior, co que simula un teito abovedado.

As cúpulas de pedra non son un elemento común na arquitectura dos castros, polo que se pensa que se puido tratar dunha falsa cúpula, formada por muros abovedados, pero cerrada na parte superior cunha laxa disposta horizontalmente, similar aos fornos das casas tradicionais.

Ao atoparse inicialmente un edificio de planta rectangular cunha cabeceira semicircular a modo de ábsida, esta construción foi interpretada nun primeiro momento como unha exedra (unha habitación ou pórtico con banco ou asentos e destinada ao diálogo), ao considerarse que podería tratarse dun espazo lúdico, destinado á conversa. Con todo, co que sabemos hoxe en día parece máis plausible o seu uso como forno, adega ou almacén, de onde podería vir outro dos nomes cos que é coñecida na zona: o Forno dos Mouros, ou forno dos encantos.