Aínda que non quedan testemuños sobre os camiños terrestres romanos, o faro romano de Brigantium representa a obra clave da ruta marítima de longo alcance entre o Mediterráneo e o Atlántico.

Inicialmente, o faro localizouse de maneira illada con respecto ao asentamento romano, a pesar de que contaría con varias dependencias. Un epígrafe rupestre situado ao pé da torre recolle a súa dedicación a Marte Augusto, feita polo máis que probable responsable da construción: o arquitecto lusitano Gaius Sevius Lupus, natural de Aeminium (Coimbra). Todo parece indicar que a súa construción é da época Flavia (69-96 d.C.), coherente co auxe urbanístico e construtivo de Brigantium .

A torre tería tres plantas, do mesmo xeito que o faro de Alexandría en Exipto ou o de Ostia Antica en Roma, con teitos de bóvedas de canón aínda conservadas no interior, e estaría arrodeada por unha costa pechada cun muro de protección, da que non se conservan restos. Presentaba unha planta cadrada construída con tres tipos de aparello e cunha altura de 34 m.

A primeira mención coñecida é de inicios do século V d.C., por parte de Paulo Orosio, quen definiu a torre como o altísimo Faro de Brigantia, que sempre apuntaba cara ás Illas Británicas. Sabemos que permaneceu en uso durante varias centurias, aínda que sería abandonado durante a Alta Idade Media, e reconstruído, probablemente, arredor dos séculos IX-X, a modo de fortaleza defensiva.

A configuración actualmente visible do faro non se corresponde, en detalle, coa feita orixinalmente en época romana, da que quedan algunhas evidencias construtivas no seu interior, pero cuxa fachada cambiou por completo. O vello faro romano funcionou como base para a súa reestruturación na época moderna. Iniciada en 1791 baixo a dirección do arquitecto estremeño Eustaqui Giannini, esta remodelación implicou a construción dunha nova escaleira de pedra, o peche de numerosos vans e a reestruturación completa da fachada, que acadou un total de 55 m de altura.