O recente Premio Nobel de Literatura concedido a Annie Ernaux en 2022 volveu a poñer enriba da mesa o debate sobre a autoficción, ese xénero híbrido, a cabalo entre a biografía e a literatura, de límites difusos e en auxe continuo polo menos dende os anos setenta. Constitúe un exceso de individualismo narcisista, reflexo dos tempos que vivimos?  Escribir sobre un mesmo, é simple egolatría ou é, como afirmou a Academia Sueca sobre a galardoada escritora francesa, un acto político? Porén, como xénero literario, o certo é que non se trata dunha innovación moderna, xa que as súas raíces poden rastrearse ata as confesións filosóficas de autores clásicos como San Agustín, Montaigne ou Rousseau. E, nese sentido, é interesante constatar a súa utilidade e versatilidade como ferramenta de introspección e autocoñecemento, o que reafirma a súa natureza mixta e heteroxénea entre a narración e a mesma filosofía.

Para falarnos do xénero biográfico en literatura e filosofía a partir da experiencia do holocausto, contamos coa presenza de Alberto Sucasas, filósofo e profesor de Filosofía na UDC. O seu labor investigador céntrase na presenza da tradición espiritual do xudaísmo no pensamento contemporáneo (en particular Levinas e Derrida) e o impacto filosófico do extermino xudeu durante a II Guerra Mundial. Interésase tamén pola filosofía do límite de Eugenio Trías. Publicou un total de 8 libros sobre esas temáticas. Os tres últimos son A Shoah en Levinas: un eco inaudible (Premio Internacional de Ensaio Miguel de Unamuno), Shoah: o campo fóra de campo (sobre Shoah [1985], o filme documental de Claude Lanzmann sobre a aniquilación dos xudeus a cargo do nazismo) e Claude Lanzmann (monografía sobre o conxunto da filmografía do cineasta francés).